Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω
και τί να γράψω…
Όπως συνηθίζεται να λέγετε,
όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.
Ο λόγος είναι ότι ο φίλος μας,
ο συνάδελφός μας, ο bloger
μας,
ο φίλαθλός μας, ο φωτογράφος μας, ο δικός μας Γιώργος φεύγει.
Επαγγελματικές και
προσωπικές υποχρεώσεις θα τον στείλουν στη Θεσσαλονίκη μόνιμα. Αύριο Κυριακή στις
11:15 παίρνει το πλοίο και μας αφήνει.
Κι εμείς εδώ στο νησί θα
πρέπει να συνεχίσουμε τις αθλητικές μας δραστηριότητες χωρίς τα σχόλιά του,
χωρίς τις φωτογραφίες του, χωρίς την παρουσία του.
Το blog του,
το «παιδί» του, που με τόση αγάπη και φροντίδα το δημιούργησε, το μεγάλωσε και
το έκανε σημείο αναφοράς για τα ποδοσφαιρικά δρώμενα της ομάδας μας κι όχι
μόνο, θα πρέπει να το συνεχίσουμε. Αλλά πώς ?? Ποιος από ‘μας θα έχει το χρόνο
και την ικανότητα να το συντηρεί, ώστε να συνεχίσει να προσφέρει τις υπηρεσίες
του ?? Δύσκολα μας άφησες κύριε Ραπτάκη.
Αφιέρωσες τον πολύτιμο χρόνο
σου, γύρω από την ομάδα μας, κατάφερες να την παρουσιάσεις και να την «μεγαλώσεις»,
να της δώσεις μέσω ενός blog
άλλη διάσταση, να την κάνεις γνωστή, να πληροφορήσεις τους φίλους μας και
συγχωριανούς μας όπου κι αν βρίσκονταν με νέα της, στους παίκτες ικανοποίηση,
έγινες ο προσωπικός μας αθλητικογράφος και σημείο αναφοράς για τις ποδοσφαιρικές
Χιώτικες δραστηριότητες.
Τα σχόλιά σου, περιεκτικά,
πλούσια, ιδιαίτερα, καυστικά, σαρκαστικά, με γνώση πάνω σ’αυτό που έκανες
κάνεις κι αγαπάς, με τη δική σου ιδιαίτερη «πινελιά» και ματιά.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και
σίγουρα δεν μπορούμε μέσα σε λίγες γραμμές να περιγράψουμε την προσφορά σου. Πιστεύω
ότι τα σχόλια που θα γραφτούν θα την παρουσιάσουν καλύτερα.
Ως ελάχιστο που μπορούμε να
κάνουμε είναι να σ’ευχαριστήσουμε, να σου ευχηθούμε υγεία, κάθε επιτυχία στη
ζωή σου και στα επαγγελματικά σου, να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που ξέρεις κι αγαπάς.
Εμείς εδώ, παίρνοντας την
σκυτάλη και γνωρίζοντας το κενό που αφήνεις, θα προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να
συνεχίσουμε το έργο σου.
Ευτυχώς η τεχνολογία θα σου
δίνει την ευκαιρία να μας επισκέπτεσαι, να μας σχολιάζεις, να μας συμπληρώνεις
κι ίσως να μας καμαρώνεις.
Εμείς πάντως θα ξέρουμε ότι
ο Γιώργος Ραπτάκης είναι μαζί μας.
euxaristoume ton bloger mas gia tin enimerosi kai tis fotografies pou prosfere se olous emas tous filous t atromitou pou vriskomaste ektos xiou!!!! kseroume poios tha nai o diadoxos tou??
ΑπάντησηΔιαγραφήο διάδοχος βρέθηκε, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να συναγωνιστεί τον Γιώργο σ'αυτό το θέμα
Διαγραφήότι μπορούμε θα κάνουμε, αρκεί να δείξετε κι εσείς λίγη κατανόηση...
euxaristo gia tis fores pou milisame gia podosfairo pou kathe fora me ton diko sou monadiko tropo mia protasi eixe symbouli.paratirisi.kai opos prepi ligo epibrabeusi.tha eisai kala ekei pou pas giati to aksizis mono ygeia xarika poli pou se gnorisa eygenis
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν φιλαθλος του ατρομητου και σαν φιλαθλος του χιωτικου ποδοσφαιρου θελω να ευχαριστησω τον κ Γιωργο για την μεγαλη του προσφορα στο χιωτικο ποδοσφαιρο. Με μια βαρια κουβεντα μας ξεστραβωσε απο την αγρια φανατιλα που εχουμε και μας εδειξε να αγαπαμε την ομαδα με αλλου τροπους και συμπεριφορες. Καταφερε μεσα απο ενα μεσω επικοινωνιας οπως το ιντερνετ να μας δειξει τα καλα του ποδοσφαιρου. Μπραβο σε αυτον τον αξιολογο ανθρωπο και καλη συνεχεια στη ζωη του και στην οικογενεια του με υγεια πανω απο ολα. Σε ευχαριστουμε Γιωργο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρίν από τρία(3) ακριβώς χρόνια γνώρισα ένα συνάδελφο (εκπαιδευτικοί γάρ!!)
ΑπάντησηΔιαγραφήμε εντονη προσωπικότητα και έκτοτε είμαστε μαζί.
Στην διάρκεια όμως κατάλαβα ότι η πολιτισμική και ποδοσφαιρική του κουλτούρα
(μπορούσες να το καταλάβεις από τα γραφόμενα του άλλωστε)
ήταν ανάλογη της προσωπικότητας του και έτσι δεν άφησα αυτό το λαχείο ανεξαργύρωτο.
Έχοντας τους ίδιους προβληματισμούς και ανησυχίες τόσο στο χώρο του ποδοσφαίρου όσο και για την ζωή αποφασίσαμε να συμπορευτούμε με τα οποια
καλά και κακά μπορούσαμε να είχαμε να καταθέσουμε
Ξεκινήσαμε τον προγραμματισμό της ομάδας και καθώς περνούσε ο καιρός έβλεπα
ότι η κάθε του επισήμανση –παρατήρηση (πάντα τεκμηριωμένη) ήταν πάντα
σωστή.Απο τότε και μέχρι σήμερα κάθε του συμβουλή του είναι για εμένα
ευαγγέλιο και καταλυτική.Και πώς να μην είναι όταν αυτή η συμβουλή και
αντικειμενική και ψύχραιμη καταγραφόταν από το μυαλό αυτού του ανθρώπου που
είχε την ικανότητα και διορατικότητα καταγραφής των γεγονότων.
Μετά από έξι μήνες και θέλοντας να ενισχύσει την φωνή του Ατρομήτου μου
εμπιστεύτηκε ότι θα λειτουργήσει ένα blog όπου εκτός των ποδοσφαιρικών
γεγονότων της ομάδος θα ήταν βάση σε κάθε είδους φωνή αλλά και δεξαμενή
άντλησης (φωτο-βίντεο) τόσο σε νέους αλλά και παλιούς αθλητές για να
καταγράψουν την ποδοσφαιρική τους κληρονομιά.
Στα 2 χρόνια παρουσίας του blog νομίζω ότι οι καταγραφές των γεγονότων
ήταν ουσιώδης-περιεκτικές-συμβουλευτικές αλλά πάνω από όλα ανθρώπινες
κάτι που τον χαρακτηρίζει σαν λάτρη του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου.
Έχοντας δαπανήσει ατελείωτες ώρες τόσο στο γήπεδο όσο και στο σχολείο για
να βοηθήσει στις επιλύσεις προβλημάτων που αφορούσαν πρόσωπα και κατα-
στάσεις της ομάδας.
Έχοντας αφιερώσει χιλιάδες ώρες εργασίας στον Η/Υ ενημερώνοντας και κατα-
γράφοντας τα γεγονότα αλλά και τα στατιστικά της ομάδας όπως επίσης και τις αναρτήσεις πολλών ομάδων από περασμένα χρόνια αλλά και τους σχολιασμούς
του για τα δρώμενα της Χίου( που τα διατύπωνε με την δική του πινελιά και τον
μοναδικό τρόπο που τον χαρακτήριζε) οφείλετε να του το αναγνωρίσετε έστω
και αν είχατε αντίθετες απόψεις των γεγονότων.
Κάποιος-κάποτε είχε κάνει ένα σχόλιο:ΟΥΔΕΙΣ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ
Αν το δεις υποκειμενικά μπορεί και να συμφωνήσεις.
Αν το δείς όμως αντικειμενικά κανείς δεν αντικαθιστά το ρόλο του πατέρα
σε ένα παιδί παρα μόνο ο ίδιος ο πατέρας του.
Και φυσικός πατέρας σε όλη αυτή την δημιουργία είναι ένας έντιμος-ανιδιοτελής-
και ανήσυχος ρόκερ ο ΡΑΠΤΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ.
Ενας άνθρωπος που πίστεψε και πιστεύει στην συλλογική και δημιουργική δουλειά
αλλά και στους ανθρώπους γενικότερα.
Ένας ανιδιοτελής εργάτης που θυσίασε πάρα πολλές φορές το εγώ του για το
οφελος του συνολικότερου σκοπού της ομάδος.
Ενας συνεργάτης που αγόγγυστα και απλόχερα πρόσφερε τις γνώσεις και τις εμπειρίες του σε εμένα αλλά θέλω να πιστεύω και στα παιδιά της ομάδας.
Είναι τόσα πολλά που μπορείς να αναφέρεις για τον Γιώργο που πολύ φοβάμαι
ότι κατι θα ξεχάσω.
Όπως γίνεται πάντα τα ωραία κάποτε τελειώνουν.
Και πράγματι τέλειωσαν ωραία όπως δείχνει και η τελευταία φώτο στο σάϊτ.
Αυτό το πρωτάθλημα το αφιέρωσα σε πολύ δικά μου πρόσωπα που αγαπώ και
με στήριξαν πάντα στην ζωή μου.
Να είσαι σίγουρος ότι σε αυτούς είσαι και εσύ!!!!!
Φίλε μου και Αδελφέ Γιώργο οι φίλοι δεν λένε αντίο(έτσι συμφωνήσαμε στο
καράβι) αλλά στο επανειδείν.
Μέσα από την καρδιά μου ότι καλύτερο στην ζωή σου για την συνέχεια.
Αλλά πάνω από όλα υγεία σε εσένα και αυτούς που αγαπάς.
ΥΓ: Ειλικρινά είναι πλήγμα η αποχώρηση σου αν και ξέρω ότι από την Θεσσαλονίκη θα μας παρακολουθείς και θα μας συμβουλεύεις.
Πολλά φιλιά Γιώργη!!!!!!!!!
Προισταμενε καλά να περνάς πάνω απ´ όλα με υγεία. Θα τα πούμε στην Σαλονικα................
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα καταρχήν να ευχαριστήσω μέσα από την καρδία μου τον φίλο Στέφανο Παπαθεοδώρου, όπου πέραν της συναδερφικής μας σχέσης, ήταν η αφορμή να ασχοληθώ ενεργά με το άθλημα που αγαπώ. Έτυχε να είναι στον Ατρόμητο και έγινα Ατρόμητος. Ωστόσο στον Ατρόμητο βρήκα τα στοιχεία που ήθελα ως φίλαθλος. Με το Στέφανο έχουμε κουβεντιάσει χιλιάδες ώρες, συνεπώς ξέρω και ξέρει τι πρεσβεύω απόλυτα. Το αν ωφέλησα ή όχι τον ίδιο ή τον Ατρόμητο δεν θα τα κρίνω εγώ. Εκείνο όμως που μπορώ να κρίνω με βεβαιότητα είναι πως από τον Στέφανο και τον Ατρόμητο ωφελήθηκα, ζώντας εκτός των άλλων αξέχαστες ποδοσφαιρικές στιγμές. Θα έλεγα επίσης ότι είχα την τύχη να ζήσω σχεδόν μόνο καλές στιγμές. Τις κακές που ήταν ελάχιστες, όταν τις θυμάμαι έχουν αποκτήσει πλέον χιουμοριστική χροιά («ας τη να περάσει», Γιαγκίνης κ.λ.π.). Στέφανε σε ευχαριστώ για όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην οικογένεια του Ατρομήτου την αγάπησα και την αγαπώ. Δεν θέλω να αναφέρω ονόματα διότι ενδεχομένως ξεχάσω κάποιον. Ωστόσο με κάποιους είχα περισσότερες κουβέντες είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας, είτε λόγω πάθους και αγάπης για την ομάδα. Αυτοί γνωρίζουν. Θα αναφέρω μόνο ένα όνομα επειδή δεν είναι τώρα «ενεργό» μέλος. Εννοώ τον Σιδερή και θα του θυμίσω την μέρα στον Αι Γιώργη που άφηνε την προεδρεία. Η συγκινητική στιγμή σε εκείνο το πεζούλι όταν συντάσσαμε την δήλωσή του, λίγο πριν δώσει την θέση του δεν ξεχνιέται.
Μόνο καλές κουβέντες έχω να πω για το Νίκο τον Κλαδία, τον επίσης τέως πρόεδρο του Άτλα. Αντίστοιχα πολλές ώρες κουβέντας με το Νίκο, με αποτέλεσμα μετά τον Ατρόμητο ο Άτλας να είναι η ομάδα που επίσης αγαπώ.
Υπάρχουν βέβαια κι άλλα παιδιά με τα οποία συνδέθηκα καθώς είχα όμορφες κουβέντες και παρέα. Το φίλο Γεωργούλη που θα συνεχίσει στο blog, το Μανώλη τον Λοϊζο, το Νίκο το Χούλη, τον προπονητή του Κοφινά Βαφειάδη, τα παιδιά από το SPORTSCHIOS τους οποίους επίσης ευχαριστώ για όσα έγραψαν για μένα, τον Αποστολή, αλλά και πολλούς άλλους.
Είναι επίσης βέβαιον πως όλο αυτό τον καιρό δημιούργησα και αρκετές αντιπάθειες, αλλά ήταν λογικό. Όσους αδίκησα θα ζητήσω συγνώμη. Προσπάθησα πάντως να είμαι κατά το δυνατόν αντικειμενικός στα γραφόμενά μου χωρίς να τα καταφέρνω πάντα. Είχα την τάση να σχολιάζω και να φυτρώνω ακόμα και εκεί που δεν με σπέρνουν, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Είχα και έχω το θάρρος της γνώμης μου γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως δεν θα είμαι ευχάριστος. Υπηρετούσα ανιδιοτελώς την ομάδα που αγαπώ, κρίνοντας ανεπηρέαστος το πώς θα την υπηρετήσω γενικότερα. Και μην νομίζεται πως τα σχολίασα όλα. Ο Νίκος ο Κλαδιάς γνωρίζει τι εννοώ (έχω ακόμα τις φωτογραφίες Νίκο από εκείνο το φιλικό).
Στο γήπεδο πλέον δεν θα είμαι, (μία φορά το μήνα θα έρχομαι) ωστόσο στο blog υπάρχουν δουλειές που πρέπει να γίνονται έστω και από μακριά. Ούτε τα σχόλια θα κοπούν στα θέματα που θα μπορώ να σχηματίζω προσωπική άποψη καθότι με όσους θα μιλώ γνωρίζω επίσης πως έχουν αντικειμενική κρίση. Δηλώνω παρών στον Ατρόμητο.
Σας ευχαριστώ όλους και όπως είπε ο Στέφανος στους φίλους δεν λες αντίο. Οι φίλοι όπου και να βρίσκονται είναι φίλοι για πάντα και παντού.
Υ.Γ.
Γεωργούλη θες ακόμα φροντιστήριο για την παρουσίαση. Θα σε μάθω που θα πάει. Θέλω νοικοκυρεμένα πράγματα και ξεκίνα από την γραμματοσειρά. Έλεος
ΡΑΠΤΑΚΗΣ ΓΙΏΡΓΟΣ
ανεπανάληπτε Γιώργο, στο είπα, είναι θέμα συνήθειας η γραμματοσειρά
Διαγραφήαλλά απ'ότι βλέπω, τα arial, βγαίνουν "παχιά" οπότε θα αναγκαστώ πάλι να σε ακούσω.
βάλε ένα τραγουδάκι να γουστάρουμε...