ΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥ: Η ίδρυση, το πρωτάθλημα, η Β΄Εθνική… και η «Νταΐνα»

Προ ημερών είχα υποσχεθεί ένα αφιέρωμα στην παλιά ομάδα του ΑΡΗ ΚΑΜΠΟΥ, με το σκεπτικό ότι όσο περνάνε τα χρόνια, ενδεχομένως σβηστούν  οι μνήμες και χαθούν τα ντοκουμέντα. Το ερέθισμα βέβαια για αυτό το αφιέρωμα, δόθηκε λόγω του προηγούμενου προς τιμήν της  πρωταθλήτριας Μικρασιατικής.

Οι πήγες μου ήταν λίγες αλλά εκτιμώ ουσιαστικές και έγκυρες. Ο παλιός ποδοσφαιριστής του ΑΡΗ ΚΑΜΠΟΥ Γεώργιος Πανέρης βοήθησε τα μέγιστα με το φωτογραφικό του αρχείο και της μνήμες του, ο κύριος Ι. Σιδεριδάκης (με το γνωστό προσωνύμιο Νταίνα) συμπλήρωσε αλλά και έδωσε την δική του άποψη για μερικά σπαρταριστά γεγονότα που λίγοι γνωρίζουν και ελάχιστοι θυμούνται, η άλλοτε κραταιά εφημερίδα ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ βοήθησε με το αρχείο της ενώ και ο Νίκος Κλαδιάς έδωσε διευκρινήσεις και μεσολάβησε για τις επαφές.  

Γεγονός είναι ότι θα μπορούσα να ψάξω ίσως ακόμα περισσότερο καθώς υπάρχουν πρωταγωνιστές του παρελθόντος που έχουν υλικό από εκείνη την εποχή. Όμως ο ελεύθερος χρόνος  γενικά είναι λιγοστός. Υπάρχουν ωστόσο κάποιες σκέψεις που ίσως στο μέλλον οδηγήσουν σε κάτι ποιοτικότερο και ουσιαστικότερο.

Η ΙΔΡΥΣΗ

Ξεκινώ από τον Ατρόμητο Κάμπου, μία μάλλον ξεχασμένη ομάδα που αποτέλεσε το κύτταρο της κατοπινής γέννησης του ΑΡΗ ΚΑΜΠΟΥ.

Ο ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ ΚΑΜΠΟΥ ιδρύθηκε αμέσως μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο από Χιώτες που γύρισαν από την Μέση Ανατολή. Η ομάδα δραστηριοποιήθηκε κάπου μεταξύ 1946-1955 είχε ως χρώματα το κόκκινο και το άσπρο. 

 

ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ ΚΑΜΠΟΥ

  Στην πραγματικά πανέμορφη αυτή φωτογραφία συμμετέχουν οι:

ΟΡΘΙΟΙ ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ιωάννης Μπαχάς, Μικές Μάντικας, Κωσταντίνος Γκαμίλης, Μιχάλης Ατσάλης, Κωσταντίνος Γιανιώδης, Παντελής Παϊδούσης, Σταύρος Ευαγγελινός, Νικόλαος Ανδριώτης, Ευστράτιος Βαγιατζής

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Ιωάννης Καμπάνης, Γεώργιος Τσούχλης, Νικόλαος Πανέρης.  

Δεν είναι στη φωτογραφία αλλά προσθέτω τους Νίκο Σαραντινό και Παντελή Ανδριώτη που επίσης ήταν ποδοσφαιριστές του Ατρομήτου.

Αναζητώ πάντως ακόμα κάποια στοιχεία για αυτή την ομάδα, διότι έτυχε ο Ιωάννης Καμπάνης που είναι εν ζωή, να σχετίζεται με παίκτη της ομάδος του Ατρομήτου Αγ. Γεωργίου.

Το καλοκαίρι του 1956, στην Αγιοδεκτινή, οι Νικόλαος Πανέρης (πατέρας του «πληροφοριοδότη» μου), Κωσταντίνος Νέος, Μιχαήλ Δεσές, Μιχαήλ Ξανθάκης (πεθερός του τέως Νομάρχη Ι.Γαϊσίδη), Σταύρος Ευαγγελινός και Νικόλαος Μαρης ιδρύουν τον ΑΡΗ ΚΑΜΠΟΥ. Χρώματα άσπρο-μαύρο

Αυτή είναι η πρώτη φωτογραφία που έβγαλε ο ΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥ το 1957

Η ομάδα είχε ως έδρα το γήπεδο στην θέση του οποίου βρίσκεται το σημερινό ΚΤΕΟ στο αεροδρόμιο, αποδυτήρια το αμπέλι του Τέτερη και λέσχη το πατητήρι του Μαμούνα (ο Θεός δηλαδή να το έκανε λέσχη καθότι ουσιαστικά ήταν στάβλος). 

Αυτή η φωτογραφία είναι από το 1958 με τον ΑΡΗ ΚΑΜΠΟΥ ακόμα με τις πρώτες εμφανίσεις.

Το 1958 γίνεται ανταλλαγή γηπέδων, με τον ΑΡΗ ΚΑΜΠΟΥ να μετακομίζει στο σημερινό γήπεδο του ΕΦΗΒΟΥ (το οποίο δυστυχώς χορτάριασε παραμένοντας δυστυχώς ανεκμετάλλευτο. Γιατί?).

Η φωτογραφία είναι από τα εγκαίνια του γηπέδου το 1959 όπου ο ΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥ νίκησε τον ΒΑΡΒΑΣΙΑΚΟ με 5-4 και η επόμενη φωτογραφία από φάση του ίδιου αγώνα, με τον Γιώργο Πανέρη να παρακολουθεί τον πορτιέρο του.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ

Ο ΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥ αναγνωρίστηκε επίσημα σαν σωματείο και έλαβε μέρος στο τοπικό πρωτάθλημα της 2^η κατηγορίας, την περίοδο 1958-59.

Οι παρακάτω δύο φωτογραφίες είναι από ένα αγώνα του ΑΡΗ στην Καλλιμασιά, με άγνωστη δυστυχώς ομάδα  και άγνωστη χρονολογία (όποιος γνωρίζει ας το προσθέσει στα σχόλια).

Την περίοδο εκείνη ο ΑΡΗΣ τερματίζει πρώτος στην Β΄Κατηγορία και δίνει αγώνα μπαράζ με ομάδα της Α΄Κατηγορίας. Αντίπαλος ήταν ο ΟΜΗΡΟΣ, τον οποίον κέρδισε με 1-0 με διαιτητή τον Αθηναίο Πούλια.

Αναμνηστικό εκείνης της εποχής με τους συμμετέχοντες στην κατάκτηση του πρωταθλήματος

Το βραβείο στον ποδοσφαιριστή Πανέρη

Φωτογραφία από το γιορταστικό τραπέζι για τα επινίκια.

Ακολουθούν λίγα χρόνια προσαρμογής στην Α Κατηγορία ,ώσπου το 1964 κατακτά το πρωτάθλημα ύστερα από συγκλονιστικούς αγώνες. Οι πληροφορίες όμως εκείνης της περιόδου είναι δυστυχώς ελάχιστες.

Φωτογραφία μετά από την νίκη επί του Παγχιακού, όπου ο Πανέρης (με ματωμένα γόνατα) αγκαλιάζει τον συγκινημένο Μιχάλη Ξανθάκη, από τους ιδρυτές του σωματείου, αριστερότερα ο Παΐδας. 

Αναμνηστική φωτογραφία πριν από αγώνα. Ο ΑΡΗΣ φοράει τις φανέλες με το “V”

Φωτογραφία από άγνωστο αγώνα της εποχής εκείνης

Β΄ΕΘΝΙΚΗ… η «Νταίνα» εν δράσει

Η ομάδα αποφασίζει και συμμετάσχει στην Β Εθνική. Εκείνη την χρονιά  γίνεται όμως αλλαγή επωνυμίας, με τον ΑΡΗ ΚΑΜΠΟΥ να μετονομάζετε σε ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΧΙΟΥ. Τότε που οι εποχές ήταν διαφορετικές, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, οι καλύτεροι παίκτες του νησιού ενίσχυσαν την ομάδα έτσι ώστε να έχει αξιοπρεπή παρουσία στην κατηγορία. Αυτή η πρακτική κρατήθηκε για μερικά χρόνια, με τους παίκτες να ενισχύουν όποια ομάδα κέρδιζε τότε την άνοδο.  Π.χ. ο τερματοφύλακας Δαμαζόγλου που από την Μικρασιατική πήγε στον Άρη.

Από εδώ και κάτω αρχίζουν τα αποσπάσματα από την εφημερίδα ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ εκείνης της εποχής, αλλά και οι απίστευτες ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Ι. Σιδεριδάκη (ανταποκριτή της ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΦΩΝΗΣ), έτσι όπως μου κατατέθηκαν από δύο πλευρές. Θα προσπαθήσω να αναφέρω και να συνθέσω τα γεγονότα όσο το δυνατόν πιο χρονολογικά. Να προσθέσω σε αυτό το σημείο πως άλλοτε θα βλέπετε να αναγράφεται στα αποσπάσματα της εφημερίδας ως ΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥ, άλλοτε ως ΧΙΟΣ και άλλοτε ως Α.Ε. ΧΙΟΥ.

ΠΛΗΡΩΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΗΜΙΕΣ

Πρώτο απόσπασμα στις 19 Οκτωβρίου 1964 όπου ο ΑΡΗΣ νικά τον ΑΙΟΛΙΚΟ με 1-0. Στον δεύτερο γύρο ως όφειλε, ο ΑΡΗΣ πήγε Μυτιλήνη όπου έχασε. Όμως, ένας παράγοντας και ένας ποδοσφαιριστής (δεν έχει νόημα να αναφέρουμε ονόματα αν και υπάρχουν), σπάσανε ότι υπήρχε στα αποδυτήρια. Νιπτήρες, καθρέπτες μπάνια, πόρτες, με συνέπεια να επέμβει η αστυνομία και να καταλήξουν στο τμήμα. Ο Διοικητής ήταν σαφής. Ή πληρώνεται τις ζημιές ή δεν φεύγετε από την Μυτιλήνη. Αν και υπήρχαν δύο βαπόρια στο λιμάνι (ΡΑΦΑΗΛ και ΑΛΚΑΙΟΣ), θα έφευγαν χωρίς την ομάδα, αν ο παράγοντας Γεροντέλης τελικά δεν πλήρωνε τα «σπασμένα».

 ΣΒΗΣΑΝΕ ΤΑ ΦΩΤΑ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ

Όπως αναφέρει η εφημερίδα στο απόσπασμα της, ο ΑΡΗΣ ξεκίνησε περίφημα το πρωτάθλημα σημειώνοντας τρεις συνεχόμενες νίκες. (δεξιότερα η βαθμολογία όπου τότε έδινε τρεις βαθμούς στη νίκη). Η νίκη επί του Εργοτέλη όμως είχε συνέχεια.

Ο ΑΡΗΣ κάποια στιγμή έπρεπε να πάει στη Κρήτη για να παίξει με τον ΟΦΗ. Για κακή του τύχη όμως πηγαίνοντας  στη Κρήτη αντάμωσαν οι αποστολές του Εργοτέλη και του ΑΡΗ στο αεροδρόμιο του Ηράκλειου. Οι του Εργοτέλη αναγνώρισαν τον Σιδεριδάκη τον οποίον κατηγόρησαν (ψευδώς) ότι στη Χίο τους πέταγε πατάτες με ξυραφάκια!!! Ακολούθησε ανθρωποκυνηγητό με τον Σιδεριδάκη να τρέχει να κρυφτεί για να γλυτώσει το ξύλο  και τους παίκτες χαμένους να μην ξέρουν ούτε που να πάνε ούτε τι να κάνουν. Για καλή του τύχη, αερολιμενάρχης τότε ήταν ένας Χιώτης ονόματι Μπογής. «Γάτα» ο Σιδεριδάκης το ήξερε, έτρεξε στο γραφείο του για προστασία, με τον αερολιμενάρχη να σβήνει τα φώτα του αεροδρομίου για να χάσουν τα ίχνη του. Τελικά γλύτωσε τα χειρότερα καθώς ο Εργοτέλης επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο με προορισμό τη Μυτιλήνη μέσω Αθήνας. Για την ιστορία, το ματς στον ΟΦΗ χάθηκε με 1-5.

Ακολουθεί στις 7 Δεκεμβρίου το 1964 η ήττα με 1-0 στη Ελευσίνα από τον Πανελευσινιακό, από τον ηρωικό Άρη. 

ΤΟ ΣΤΗΜΕΝΟ ΜΑΤΣ - ΤΟ ΑΛΥΠΗΤΟ ΞΥΛΟ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ

Φτάνουμε στις 11 Γενάρη του 1965 όπου ο ΑΡΗΣ θα αντιμετωπίσει τον Παγκορινθιακό. Εδώ υπάρχει καταγεγραμμένη η πρώτη σοβαρή ανάμειξη του Σιδεριδάκη. Η ιστορία έχει ως εξής. Τότε υπήρχε η Κόρινθος και ο Παγκορινθιακός, με την ομάδα της Κορίνθου να είναι η δυνατή που ενδιαφερόταν για την άνοδο. Κανονίστηκε να πάρει ο ΑΡΗΣ το παιχνίδι με τον Παγκορινθιακό και σε αντάλλαγμα να δώσει τον αγώνα στην Κόρινθο, η οποία είχε ως μεγάλο αντίπαλο τον Βύζαντα Μεγάρων επί ποδοσφαιριστή Κουβά. Ο Σιδεριδάκης έκανε τις απαραίτητες «ενέργειες» με τις διοικήσεις των δύο ομάδων, με την διαφορά όμως ότι κάποιοι από τους παίκτες του  Παγκορινθιακού διαφωνούσαν. Στο ημίχρονο τσακώθηκαν, κάποιοι αποχώρησαν και έγινε γενικά μπάχαλο η κατάσταση. Εδώ τώρα η μία πλευρά ισχυρίζεται ότι ο αγώνας έληξε 4-2, αλλά η άλλη ότι έληξε 1-0. Ήταν 0-0 στο ημίχρονο, υπήρξε η πίεση από τους παράγοντες, έγιναν οι αποχωρήσεις παικτών και τελικά ο Γεροντέλης στο 63΄έβαλε το μοναδικό γκολ και νίκησε ο ΑΡΗΣ.

Μετά όμως από λίγες μέρες (Τετάρτη) ερχόταν στην Χίο η Κόρινθος χωρίς το καλύτερο ποδοσφαιριστή της, διότι το ματς ήταν υποτίθεται προσυμφωνημένο.

Εδώ οι απόψεις διίστανται. Η μία πηγή λέει ότι ο Σιδεριδάκης έδωσε εντολή να χτυπήσουν το ματς, ενώ ο Σιδεριδάκης ότι απλά «στράβωσε» το ματς με αποτέλεσμα να κερδίσει ο ΑΡΗΣ με 2-1.

Όπως είναι φυσικό μετά έγινε γενικός χαμός. Ο σκόρερ των δύο τερμάτων Λεβαντής είχε την ατυχή έμπνευση να μπει στο ίδιο πλοίο με την Κόρινθο για Αθήνα, με συνέπεια να τον μαυρίσουν στο ξύλο. Τουλάχιστον ο σκόρερ, αποζημιώθηκε από τον Βύζαντα με λίρες. Να προσθέσω για τον Λεβαντή,  ότι ο πατέρας του είχε ταβέρνα στην Αθήνα ενώ ο ποδοσφαιριστής, άγνωστο πως, κατάφερε να παίξει ένα φεγγάρι στον Ολυμπιακό.

Το έλα να δεις έγινε στον ματς στην Κόρινθο. Η «Νταίνα» βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει τον Ισθμό της Κορίνθου διότι θα τον σκότωναν, οπότε την ομάδα συνόδεψε ο Μπαχάς. Το ξύλο βέβαια κατά την διάρκεια του αγώνα έπεφτε δίχως έλεος, ώσπου εμφανίστηκε ο από μηχανής Θεός να αποτρέψει τα χειρότερα.

Τότε Υπουργός Υγείας και Πρόνοιας της κυβέρνησης Παπανδρέου ήταν ο Χιώτης Ζορμπάς, ο οποίος έτυχε να κάνει περιοδεία στην Πελοπόννησο. Μετά από παρότρυνση του οδηγού του να πάνε να δούνε τα «Χιωτάκια» που έπαιζαν εκεί κοντά, ευτυχώς συμφώνησε, έφτασε στο γήπεδο και γλύτωσε τα χειρότερα καθώς η κατάσταση είχε εκτραχυνθεί.  

Αυτή πάντως η σκοτεινή και από άλλες πλευρές ιστορία, κατά ένα μεγάλο μέρος στοίχησε στην Κόρινθο το πρωτάθλημα.

Αυτά βέβαια που γράφει ο Σιδεριδάκης ως ανταποκριτής, προφανώς και είναι παραλλαγμένα. Τι να έγραφε?

ΤΟ ΓΚΟΛ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΠΡΕΛΛΑ

Πολλοί είναι αυτοί που έχουν ακούσει για ένα γκολ που σημείωσε ο πανέξυπνος Σιδεριδάκης με την ομπρέλα, ο οποίος παντοιοτρόπως φρόντιζε (και καλά έκανε) για τα συμφέροντας των Χιώτικων ομάδων. Ο Πανέρης δεν θυμόταν σε πιο αγώνα έγινε, ενώ ο Σιδεριδάκης μου ανέφερε πως ήταν ο αγώνας ΑΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥ – ΚΕΡΚΥΡΑΙΚΟΣ. Βέβαια το πρόβλημα είναι ότι Κερκυραϊκός τότε στην κατηγορία δεν υπήρχε.

Η αστέρευτη σε ιδέες «Νταίνα» μου ανέφερε πως ο αγώνας είχε φτάσει στο 90΄με το σκορ 0-0. Είχε βρέξει, το γήπεδο ήταν λασπωμένο, ενώ αυτός τριγυρνούσε γύρω γύρω το γήπεδο κοντά στις γραμμές. Κατά διαβολική «σύμπτωση» στο 90^ο λεπτό, «έτυχε» να βρίσκεται δίπλα στο δοκάρι της αντιπάλου ομάδος. Ένας παίκτης του ΑΡΗ σούταρε, η μπάλα ναι μεν πήγαινε άουτ ξυστά, αλλά υπήρχε ο κίνδυνος να χτυπήσει η μπάλα τη «Νταίνα». Πρόταξε λοιπόν την ομπρέλα, βρήκε τη μπάλα που κατέληξε στα δίχτυα, με τον διαιτητή να επικαλείται ότι δεν είχε ορατότητα και τον επόπτη να νομίζει ότι η μπάλα χτύπησε στο δοκάρι. Χαμός. Η άλλη πλευρά λέει άλλα, πιο πονηρά, για ένα «μαγείρεμα» με το διαιτητή, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Αξία έχει η πονηριά και ο τρόπος επίτευξης του γκολ προς το συμφέρον της ομάδας. Και βέβαια μην νομίζει κανείς ότι στην υπόλοιπη Ελλάδα τα γήπεδα ήταν εκκλησίες.

Η φωτό δεν είναι βέβαια από αυτό τον αγώνα (είναι κάποιος άγνωστος του ΑΡΗ στην Καλλιμασιά για το τοπικό πρωτάθλημα), αλλά φανταστείτε την φάση κάπως έτσι, με τον Σιδεριδάκη στο δοκάρι να κρατά ομπρέλα. Απίστευτο και μοναδικό σκηνικό στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

ΞΥΛΟ ΣΤΟ ΜΑΣΚΑΡΕΜΕΝΟ ΔΙΑΙΤΗΤΗ

Για την επόμενη ιστορία αρκεί το απόσπασμα της εφημερίδας το οποίο είναι αποκαλυπτικό. Στις 18 Γενάρη το 1965 στα πλαίσια της 14^ης αγωνιστικής ο Ατρόμητος ήρθε στη Χίο, προφανώς με στημένο τον διαιτητή Φατούρο. Διαβάστε να δείτε πως γλύτωσε το ξύλο. Συνοπτικός και άκρως επεξηγηματικός ο Σιδεριδάκης σε άπταιστη καθαρεύουσα, την οποία ακόμα χειρίζεται άψογα. 

ΠΕΤΑΓΕ ΧΑΛΙΚΑΚΙΑ ΣΤΟ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑ

Στις 22 Φεβρουαρίου το 1965 ήρθε στη Χίο ο Βύζας. Η ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ για πρώτη φορά έκανε αναφορά στην πρώτη της σελίδα για τον ΑΡΗ ΚΑΜΠΟΥ. Η ομάδα της Χίου έχασε με 0-1 αλλά με μπαμπεσιά την οποία προσπάθησε να ανταποδώσει η «Νταίνα». Στο 25΄ ο Βύζας κερδίζει φάουλ και πριν προλάβει να στηθεί το τοίχος, ο Μπέμπης (είχε φύγει πια από τον Ολυμπιακό) πάσαρε στο Κουβά ο οποίος σκόραρε. Μάταιες βέβαια οι διαμαρτυρίες καθώς ο διαιτητής δεν είχε σφυρίξει για να χτυπηθεί το φάουλ. Ο αγώνας τέλειωνε ώσπου στο 83΄κέρδισε πέναλτι ο ΑΡΗΣ. Η «Νταίνα» παμπόνηρη πήγε πίσω από τον τερματοφύλακα του Βύζα και άρχισε να του πετά χαλίκια για να του αποσπάσει την προσοχή. Δυστυχώς όμως ο Πέπας που ανέλαβε να χτυπήσει το πέναλτι έστειλε τη μπάλα ψηλά άουτ, οπότε πήγε χαμένος ο «λιθοβολισμός».

Η πρώτη σελίδα της ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ 

Το απόσπασμα της πρώτη σελίδας

Και το υπόλοιπο ρεπορτάζ

Στις δέκα Μαρτίου το 1965 ο ΑΡΗΣ παραχώρησε στη Χίο το 2-2 κόντρα στον Α.Ε. Νίκαιας

Στις 19 Απριλίου το 1965 ο ΑΡΗΣ πέτυχε την μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας του στην Β Εθνική διαλύοντας τον ΤΑΛΩ ΧΑΝΙΩΝ με 9-2. Δεξιά υπάρχει και η βαθμολογία.

Στις 5 Απριλίου λαμπρή εμφάνιση και νίκη επί της Χαλκιδόνας με 5-1 την 27^η αγωνιστική

Η ήττα στο Ναύπλιο από τον Παναυπλιακό με 3-1, με τον Άρη να προηγείται και να χάνει και πέναλτι.

Και τέλος μία ισοπαλία στις 10 Μαΐου κόντρα στον Αργοναύτη στη Χίο με 1-1

Ακολουθεί η τελική βαθμολογία με τις ομάδες που ανέβηκαν κατηγορία και υποβιβάστηκαν όπως δημοσιεύτηκε τότε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ.

Αυτά βρήκα και είχα να αναφέρω για τον ΑΡΗ ΚΑΜΠΟΥ, τα οποία ίσως να ήταν περισσότερα αν υπήρχε και αντίστοιχος χρόνος.  Ενδεχομένως κάπου να υπάρχουν ανακρίβειες και λάθη στις ιστορίες καθώς όλα αυτά είναι πολύ παλιά. Πάνω κάτω όμως έτσι έγιναν τα πράγματα σε εκείνες τις εποχές, με τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών να μοιάζουν σαν παραμύθια αφήνοντας ταυτόχρονα μία νοσταλγία.

Οι «πονηριές» της εποχής εκείνης φαντάζουν παντελώς αθώες και θεμιτές μπροστά σε αυτά που γίνονται σήμερα. Τότε η «Νταίνα» πέταγε χαλικάκια στο τερματοφύλακα, σήμερα του πετάνε μολότοφ. Η «πονηριά», το ενδεχόμενο «στήσιμο», μπορεί να υπήρχαν και τότε, με την διαφορά ότι σχεδόν όλα γίνονταν για την αγάπη προς την ομάδα. Σήμερα για τα λεφτά, την δημοσιότητα και τις καρέκλες. Δεν υπάρχει σύγκριση.

Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω όσους με βοήθησαν (τους ανέφερα στην εισαγωγή), να φτιαχτεί αυτό το αφιέρωμα, προς τιμήν όλων εκείνων που συμμετείχαν τότε στις αθλητικές δραστηριότητες του ΑΡΗ ΚΑΜΠΟΥ, αλλά και εν γένει όσων συμμετείχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο ποδόσφαιρο της Χίου εκείνα τα χρόνια.

Θεώρησα χρέος μου, εφόσον είχα τον τρόπο και τα μέσα στο μέτρο πάντα του δυνατού, να συμβάλλω όσο μπορώ, σε μία προσπάθεια αναβίωσης της ιστορίας του παλιού Χιώτικου ποδοσφαίρου.

Γιώργος Ραπτάκης