Και αυτό το πρωτάθλημα τέλειωσε αφήνοντας μία
γλυκόπικρη γεύση. Πολύ αργά το βράδυ (ώρα που συντάχθηκε το κείμενο) που
υπάρχει ησυχία και το μυαλό μπορεί να γυρίσει ήρεμα πίσω, στους αγώνες της
ομάδας μας, σκαλίζοντας τις φωτογραφίες, έρχονται πολλά στο νου. Υπήρξαν όλων
των ειδών τα συναισθήματα. Κάνουμε και μείς τον προσωπικό μας απολογισμό και
την αυτοκριτική μας καθώς ουδείς αλάθητος.
Τα άσχημα όμως προσπαθούμε να τα ξεχάσουμε και να
θυμόμαστε μόνο τα καλά. Στον κάθε ένα από μας και ανάλογα την θέση που
βρίσκεται, μένουν ενδεχομένως διαφορετικά (ίσως ασήμαντα) πράγματα ως ανάμνηση.
Μας ήρθε στο νου για παράδειγμα ένας πανηγυρισμός του Παντελή μας στη Χώρα, που
μόλις έβαλε το γκολ έτρεξε σα τρελός να αγκαλιάσει τον προπονητή του, τον οποίο
σέβεται και αγαπά. Είδαμε γέλια και
χαρές στα αποδυτήρια από τους παίκτες μας μετά από σημαντικές νίκες, όπως
επίσης θυμόμαστε και τις φορές που όλοι μαζί συγκινημένοι φώναξαν την ιαχή ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ.
Αν πάντως κάτι μας έμεινε περισσότερο από όλα,
είναι ο άριστος χαρακτήρας των παιδιών. Τα αποδυτήρια στο ημίχρονο και μετά
τους αγώνες είναι ένας χώρος που μερικές φορές μυρίζει μπαρούτι. Αυτή την
μυρουδιά στον Ατρόμητο δεν την νοιώσαμε ποτέ. Τα αποδυτήρια του Ατρομήτου είχαν
είτε χαρές και γέλια είτε στεναχώρια και
κατήφεια ακόμα και απόλυτη σιωπή. Ουδείς ποτέ τόλμησε να φωνάξει, να
βρίσει, να ρίξει τις ευθύνες αλλού ή να σφυρίξει αδιάφορα στις δύσκολες
στιγμές. Το πρώτιστο που εκτιμήσαμε στα παιδιά του Ατρομήτου ήταν ο άριστος
χαρακτήρας τους, ο σεβασμός και η υπακοή στον προπονητή τους.
Ολοκληρώθηκε λοιπόν το πρωτάθλημα της περιόδου
2010-11 για τον Ατρόμητο, ο οποίος τελικά κατέλαβε την 4η θέση με 64
βαθμούς, με απολογισμό 20 νίκες, 4 ισοπαλίες και 6 ήττες, με 73 γκολ υπέρ και 34
κατά
Η φετινή του πορεία αφενός μεν ήταν σαφώς
καλύτερη από την περσινή, αφετέρου μπορεί να θεωρηθεί και ευχάριστη έκπληξη.
Καλύτερη από την περσινή αν κρίνει κανείς ότι η ομάδα φέτος κέρδισε 64 πόντους
σε σχέση με τους 41 πέρσι, υπολογίζοντας βέβαια ότι οι ομάδες πέρσι ήταν 14 ενώ
φέτος 16. Ως ευχάριστη έκπληξη μπορεί να χαρακτηριστεί η πορεία του Ατρομήτου
από το γεγονός και μόνο, ότι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές του στην αρχή της
χρονιάς, δεν φαντάζονταν την ομάδα τους τόσο ψηλά φέτος.
Η επίθεση αρίστευσε. Οι ποδοσφαιριστές ήταν
παραγωγικότατοι, σημειώνοντας 73 γκολ (ουσιαστικά 67 λόγω Πιτυός), εκ των
οποίων τα 36 «εκτός» και τα 37 «εντός».
Βέβαια αυτό το «εντός» και «εκτός» μπαίνει σε εισαγωγικά διότι μόνο
στατιστική αξία έχει. Στην ουσία ο Ατρόμητος παίζει μόνιμα όλα του τα ματς
εκτός έδρας και απ’ ότι φαίνεται θα
συνεχίζει να τα παίζει, καθότι δεν υπάρχει πρόοδος στο θέμα του γηπέδου (θα
αναφερθούμε ξανά σύντομα στο θέμα με ερωτήματα).
Πρώτος σκόρερ της ομάδος μας φέτος ο Παντελής ο
Σούκας που δυστυχώς λόγω τραυματισμού σταμάτησε στα 21 γκολ. Υπάρχει η αίσθηση
ή ακόμα και η βεβαιότητα πως αν ήταν υγιής, θα μπορούσε να φτάσει τα 30 και να
βγει άνετα πρώτος σκόρερ φέτος. Ευχόμαστε πάντως ολόψυχα στο Παντελή, να
ξεπεράσει το πρόβλημά του έτσι ώστε του χρόνου να τα καταφέρει.
Δεύτερος ο αδελφός του Σίμος Σούκας με 11,
ακολούθησε ο αγέραστος Νίκος Σέργης με 8, ο περσινός πρώτος σκόρερ Κώστας
Νύκτας με 8, ο Θανάσσης Νιάκας με 6, ο Μιχάλης Κουτρής με 5, ο Γιάννης Μίζερος
με 4, ο «γαπρός» Βέκιος με 3, ο Μάριος
Μερεός επίσης με 3 και τέλος ο βενιαμίν Δημήτρης Γκιάλης με 1.
«Αχίλλειος πτέρνα» στην φετινή χρονιά (όπως και
πέρσι) η άμυνά μας, η οποία δέχτηκε 34
γκολ. Ήταν πάρα πολλά για να έχει το δικαίωμα να διεκδικεί υψηλούς στόχους. Υπάρχει
η πικρία πως πολλά από τα γκολ που δεχτήκαμε, μπορούν να χαρακτηριστούν ως
«φτηνά». Οι ανεπίτρεπτες ολιγωρίες συνάμα με
τις πολλές γκάφες, έφεραν αρκετές
φορές την ομάδα μας, από πολύ νωρίς να μένει πίσω στο σκορ, γεγονός που τις
περισσότερες φορές την επηρέασε ψυχολογικά. Με λίγα λόγια δεν γίνεται να
διεκδικήσεις κάτι έχοντας άμυνα… «αεράμυνα», χωρίς να είναι και ο μόνος λόγος.
Ήταν πάντως από τους καθοριστικότερους.
Το τέλος του πρώτου γύρου βρήκε τον Ατρόμητο στην
πρώτη θέση της βαθμολογίας, μαζί με την Δάφνη Δαφνώνα να ισοβαθμούν στους 36
πόντους, με απολογισμό 12 νίκες (τις περισσότερες ως τότε από τις άλλες
ομάδες), μηδέν ισοπαλίες και 3 ήττες, με τέρματα 39-18. Πολύ καλή η πορεία του
ως τότε.
Η ομάδα απέδιδε γενικά πολύ καλό ποδόσφαιρο εκτός
εξαιρέσεων. Επιθετικά όπως είπαμε ήταν άριστη για αυτό και ξεπερνούσε με
σχετική ευκολία τα προβλήματα της άμυνας. Ο Ατρόμητος πραγματοποίησε
εξαιρετικές εμφανίσεις με τον Κανάρη, την Μίκρα και την Καλαμωτή, σημειώνοντας
ισάριθμες νίκες. Η πιο τυχερή της νίκη
ήταν στο Πύργο την 3η αγωνιστική, όπου πήρε το 2-1 στις
καθυστερήσεις, μετά από κακή εμφάνιση. Πιο άδικη ήττα της, σύμφωνα με την
εξέλιξη του αγώνα, ήταν το 3-4 με τον Κοφινά. Γυρίσαμε το 1-3 σε 3-3, αλλά μετά
διαχειριστήκαμε ν λάθος τον αγώνα καθώς ο ενθουσιασμός και ο οίστρος για τη
νίκη, θόλωσε το μυαλό όλων ανεξαιρέτως. Από την άλλη όμως, έδειχνε και την
νοοτροπία της ομάδος που είχε σαν μόνο στόχο τη νίκη σε όλους τους αγώνες της
και ποτέ την σκοπιμότητα του αποτελέσματος (ενίοτε είναι χρήσιμη).
Η εικόνα του Ατρομήτου να πρωταγωνιστεί στο
πρωτάθλημα συνεχίστηκε για λίγο ακόμα, για να φτάσουμε στην 19η
αγωνιστική όπου η ομάδα μας, μετά το 2-1 μέσα στο Δαφνώνα πέρασε μόνη πρώτη
στην βαθμολογία. Η δίκαιη νίκη πανηγυρίστηκε διότι συνοδεύτηκε από την μακράν
καλύτερη εμφάνιση ως τότε στο πρωτάθλημα. Κάποιοι μετά τη νίκη «ονειρεύτηκαν»,
αλλά και κάποιοι άλλοι κοίταζαν τα νούμερα που δεν «έβγαιναν». Κομβικό σημείο
αυτός ο αγώνας για την συνέχεια αφού κάποιοι «άδειασαν» μέσα τους, μετά από
αυτό τον αγώνα.
Από κει και μετά, η κατάσταση άλλαξε άρδην.
Ακολούθησε ο αγώνας με τον Παγχιακό, όπου μετά από άθλια εμφάνιση «πήραμε» το
2-2 στο 90΄. Εκεί κάτι «έσπασε». Κάτι άρχισε να «στραβώνει». Ήταν ένα ματς για
το οποίο οι «ουδέτεροι» παρατηρητές θα μπορούσαν να πουν πολλά που δεν είναι
της παρούσης. Πάντως εκτός των άλλων, αποδείχτηκε ότι το εύκολο δεν είναι να πας
πρώτος, αλλά να παραμείνεις πρώτος. Ο
Ατρόμητος δεν υπολόγιζε και γενικά δεν είχε προετοιμαστεί για πρώτος. Καμία
φορά όμως τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η όρεξη όλων όσων «άνοιξε»,
κόπηκε γρήγορα.
Θα πρέπει όμως να σχολιάσουμε και μερικά πράγματα
για την διαιτησία. Δεν θα προσπαθήσουμε βέβαια να δικαιολογήσουμε τα λάθη που
έγιναν, ψάχνοντας τις αιτίες μόνο στην διαιτησία. Ωστόσο από το ματς του
Δαφνώνα και μετά άρχισαν τα χοντρά «σφαλτσοσφυρίγματα» και η κατάχρηση σε
κάρτες. Υπήρξε μία διαιτητική μεταχείριση που μεταφράστηκε με την φράση «ως εδώ
παιδιά και πολύ σας ήταν». Το γεγονός
ότι μερικοί από τους «κρατούντες» του Χιώτικου ποδοσφαίρου, έμεναν αηδιασμένοι
όπως δήλωναν, με όσα έβλεπαν στους αγώνες μας, αρκεί για να μας δικαιώσει μόνο
ηθικά (που είναι και τσάμπα).
Δεν έχει νόημα να αναφέρουμε περισσότερα εκτός
από ένα περιστατικό. Η περίφημη φράση «πέρασε» του Σίμου Σούκα, σε μία περίοδο
μάλιστα που ο Ατρόμητος είχε τεθεί ήδη εκτός μάχης, λέει άπειρα περισσότερα από
όσα μπορούμε να παραθέσουμε. Αυτός ο αγώνας έμεινε στις μνήμες όλων μας. Δεν
γίνεται μέσα σε 5 αγωνιστικές να συμβαίνουν όσα στραβά δεν έγιναν τις υπόλοιπες
20. Τι άλλαξε έτσι ξαφνικά? Όποιο επιχείρημα και να παρατεθεί δεν θα μας πείσει
ότι όλα ήταν θέμα κακών στιγμών και συγκυριών.
Το πρωτάθλημα τις τελευταίες αγωνιστικές κύλησε
απλά για να τελειώσει, ανόρεκτα, σχεδόν αδιάφορα, με μία αίσθηση πικρίας και
κάποιας γκρίνιας. Δόθηκε πάντως νωρίτερα, μία εκτός «προγράμματος» ευκαιρία στην
ομάδα που δεν εκμεταλλεύτηκε όπως έπρεπε (ίσως τελικά και να μην μπορούσε), για
να έχει άλλη εξέλιξη. Υποκειμενικά
κρίνοντας μπορούμε να δικαιολογήσουμε τα περισσότερα εκτός της πικρίας. Οι πάντες
προσπάθησαν για το καλύτερο και τα κατάφεραν καθώς τερμάτισαν σε μία θέση της
βαθμολογίας που δεν υπολόγισαν πριν 9 μήνες.
Άξιοι όλοι τους για την προσπάθεια που κατέβαλαν στο μέτρο του δυνατού.
Να μην υπάρχει πίκρα σε κανένα.
Σίγουρα έγιναν και λάθη. Όποιος δουλεύει κάνει
λάθη και ο Ατρόμητος επειδή δούλεψε, έκανε και λάθη. Λάθη έκαναν οι παίκτες
του, ο προπονητής του, η διοίκηση του, οι οπαδοί του ακόμα και οι διαχειριστές
της «φωνής» του στον κυβερνοχώρο. Μένει να καταγραφούν, να συζητηθούν και να
λυθούν με τον καλύτερο τρόπο, έτσι ώστε
από τα λάθη να έρθει το όποιο όφελος. Ταυτόχρονα χρειάζεται και η αυτοκριτική
και αλλοίμονο αν υπάρξει έστω και ένας που θα αισθανθεί αλάθητος. Θα είναι
τουλάχιστον αφελής και εκτός πραγματικότητας.
Σε λίγα 24ωρα θα προκύψει η νέα Διοίκηση της
ομάδος του Ατρομήτου που θα απαρτίζεται από ανθρώπους που όχι μόνο αγαπούν το σωματείο, αλλά και που θα θέλουν
αναμφίβολα την πρόοδό του. Οι καιροί σαφώς και είναι δύσκολοι ωστόσο πάντα
υπάρχει το περιθώριο, να γίνουν οι σωστές κινήσεις με μέθοδο και ακρίβεια, έτσι
ώστε η ομάδα να πάει ακόμα καλύτερα την επόμενη χρονιά. Δεν είναι δύσκολο. Χρειάζεται
όμως, καθαρό μυαλό, καλές προθέσεις από όλους, αγαστή συνεργασία, ακριβής και
αντικειμενική καταγραφή της πραγματικότητας, προγραμματισμός, απόλυτος συντονισμός,
ξεκαθάρισμα στόχων και νέα κίνητρα για όλους.
Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της
φετινής πορείας του Ατρομήτου.
Υ.Γ. 1
Ο φίλος από την Καλαμωτή ζήτησε μία ανασκόπηση
και για τις άλλες ομάδες. Δεν είναι δύσκολο να γίνει, αφού με όλες παίξαμε και
όλες τις είδαμε αρκετές φορές. Φοβόμαστε όμως να κάνουμε αναφορά μην τυχών και
υπάρξει καμία παρεξήγηση. Στο κάτω κάτω με τι δικαίωμα θα κρίνουμε τους άλλους?
Αν ήμασταν σε μία εφημερίδα που υποτίθεται είναι ουδέτερη, πολύ ευχαρίστως. Εδώ
όμως που θεωρούμαστε «οπαδοί» με παρωπίδες, ίσως δημιουργήσουμε γκρίνιες που
καλό είναι να αποφύγουμε.
Υ.Γ. 2
Ευχαριστούμε το Νίκο Χούλη που φρόντισε να μας θυμίζει
μερικές στιγμές όπως αυτή, την πλέον στενάχωρη της χρονιάς που αποτυπώνει την πραγματικότητα.
